Notes
At certe gravius. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Que Manilium, ab iisque M. Erat enim Polemonis. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Sint modo partes vitae beatae. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus.
Sed residamus, inquit, si placet. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Ratio quidem vestra sic cogit. Quid iudicant sensus? Ut pulsi recurrant?
Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Quonam, inquit, modo? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Est, ut dicis, inquit;
Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Audeo dicere, inquit. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;
Ego vero isti, inquam, permitto. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio.
Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Inquit, respondet: Quia, nisi quod honestum est, nullum est aliud bonum! Non quaero iam verumne sit; Quippe: habes enim a rhetoribus; Hoc sic expositum dissimile est superiori. Invidiosum nomen est, infame, suspectum.
Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Immo alio genere; Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Eadem fortitudinis ratio reperietur.
In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Si id dicis, vicimus.
Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae sequuntur igitur? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Duo Reges: constructio interrete.